Nie wiem czy istnieje recepta na szczęśliwe macierzyństwo. Takie jak na tym zdjęciu. Od rana do wieczora. Przez 365 dni w roku. Bardzo bym chciała…. Nie wiem czy da się uniknąć zmęczenia, niewyspania, flustracji. Domniemam, że nie. Ale wiecie co? Patrzę na tą fotkę sprzed roku i widzę uśmiechnięte dziecko wiszące matce na plecach, na środku pola. Nic szczególnego, a jednak… Jest tu jakaś magia.
Goryszy od dziewiątego miesiąca jest tylko pierwszy trymestr, a i to pod warunkiem, że w pierwszym trymestrze: rzygasz, rzygasz i jeszcze raz rzygasz…
Są takie momenty, w których jestem z siebie dumna. Patrzę na moje dziecko i myślę „dajesz dziewczyno radę”, „ogarniasz”, „możesz rodzić drugie”. I są takie chwile w których przeżywam dramat. Serio. Cztery lata zabawy, tłumaczenia, czytania, spacerowania tylko i wyłącznie po to żeby mój syn wdrapał się na wyżyny złośliwości i ostentacyjnie wylał wodę ze szklanki lub kopnął butelkę, która miał wrzuć do kosza…
Najprościej byłoby napisać żeby nie zwariować, żeby sobie zaznać „dorosłego życia”. Posłuchać rocka, obejrzeć serial, napić się piwa, wina, whiskey. Założyć stringi…
Kiedy myślę o drugim dziecku to pierwszą rzeczą jaka przychodzi mi na myśl jest poród. Bo dziecko trzeba urodzić. I jasne, dziesięć godzin skurczów i piętnaście parcia to raczej początek… Potem będzie „gorzej”. Wiadomka. Nieprzespane nocki, pieluchy, karmienie, ogarnianie starszaka. Ale w związku z tym, że to wszystko wydarzy się potem, to przeraża mnie mniej.
Co jakiś czas siadam i zastanawiam się nad macierzyństwem. Nie takim ogólnym, słownikowym tylko tym moim, osobistym doświadczeniem obcowania z synem, a za chwilę… Z dwoma!
Potrzeba, której nie zrozumie nikt. Nikt oprócz matki na macierzyńskim tudzież wychowawczym. Nikt kto nie słyszy pięć miliardów dziennie „mamo…”. Nikt kto częściej kąpię się z dzieckiem aniżeli sam. Czasem z dzieckiem pod drzwi, ale zawsze z dzieckiem…
Tradycyjna wyprawka powinna obejmować karnet na siłownie, kurs języków obcych, bilet na wakacje i wielkie sombrero. Czasem odnoszę wrażenie, że: przypominanie matkom o sobie i świętym prawie do snu ewentualnie wina idzie w stronę lansu jednego SŁUSZNEGO modelu. Wystrojona w designerski dres podkreślający pośladki, wyluzowana na maksa, nie skalana obieraniem ziemniaków, z tulipanami w siatce (oczywiście z juty ewentualnie wełny).
Wczorajsza wizyta u ginekologa uświadomiła mi dwie rzeczy: za dwa i pół miesiąca poznamy juniora, a po drugie dziewięć miesięcy to strasznie mało kiedy czekasz na drugie (i kolejne) dziecko. Poważka. Moja pierwasza ciąża trwała 10 lat, a ta zaczęła się wczoraj i za chwile skończy. Trzydziesty tydzień to taki moment, w którym ogarniam poród, a dokładnie – położną!
Chcemy żeby były większe, starsze, mądrzejsze, samodzielniejsze, a potem kraja Nam się serce bo nie chcą buziaka, bo mama jest „fe”, bo lepsze koleżanki…