Załóżmy, że złota rybka podarowała Ci wolną chwilę, niech to będzie dziesięć minut. Całe dziesięć minut w ciągu doby. Szaleństwo, prawda? No ale powiedzmy, że ta rybka miała dobry dzień. Naprawdę dobry! Masz te dziesięć minut swobody i co robisz? Pijesz legendarną ciepłą kawę? Czytasz, a może czegoś słuchasz? Cokolwiek postanowisz z tym czasem zrobić, proszę Cię nie sprzątaj! Nie gotuj! Nie wstawiaj prania!
Nie jestem perfekcyjna. Byłam przeciętną uczennicą, zwyczajną studentką i niespecjalnie zapadającą w pamięć stażystką. Nigdy nie byłam przewodniczącą. Koleżanek miałam kilka, ale z żadną tak naprawdę się nie przyjaźniłam. Nie należałam do bractwa, ani nawet do klanu. Nie organizowałam urodzin. Nie specjalnie atrakcyjna, nie specjalnie zdolna – przeciętna. Aż tu trach – zostałam mamą!
O czym myślisz, kiedy słyszysz – macierzyństwo? Jeśli jesteś w pierwszej ciąży, założę się, że o różowym bobasie ewentualnie spacerku brzegiem lasu. Natomiast jeśli tak jak ja, masz już w domu przynajmniej jeden różowy egzemplarz, który daje Ci o sobie znać rozdartą koparą, a nie żadnym tam słodkim kopniaczkiem – to macierzyństwo kojarzy Ci się z huraganem, ewentualnie z EGZAMINEM.
Nie umiem gotować. To znaczy, coś tam zrobić potrafię – głównie jednogarnkowo, bo to znacznie ułatwia sprzątanie (śmiech). Ale jeśli miałabym ulepić pierogi, ewentualnie zrobić pomidorową – jak u mamy – to sorry, ale na mnie nie licz.
Pamiętasz moment, w którym po raz pierwszy zobaczyłaś swoje dziecko? Nie tą chwilę tuż po porodzie, kiedy czerwoniutki i pomarszczony bobas trafił na Twoje piersi, ale ten kiedy na obrazie monitora ktoś wskazał Ci miejsce główki i malutkich rączek ściskających pępowinę. Ja pamiętam, byłam wtedy zachwycona, głównie tą techniką, która obraz z wnętrza brzucha generuje. Nie mniej jednak, był to moment w którym coś zaczęłam sobie wyobrażać.
Wstaje rano i przecieram oczy ze zdumienia. Piąta trzydzieści, czyli pół godziny wcześniej! Bo przez tydzień, ten ostatni była szósta. Trudno, lewą nogę wydostaje z łóżka i tą drugą też gramolę na podłogę – koniec spania. Pół przytomna idę do łazienki, mam pięć minut, potem świergot się zamieni w jęki. Jana wezmę na śniadanie i postaram się nie widzieć brudnych naczyń. W tej ostatniej, czystej szklance zrobię sobie kawę. Jak się uda, to wypiję ciepłą.
Wykonałaś już pierdylion testów, a ostatnią miesiączkę miałaś ponad dwa miesiące temu? Hura! Udało się, jesteś w ciąży! Nim się obejrzysz Twój brzuch niebezpiecznie zbliży się do stanu przepompowanego balona, niemniej jednak nie przeszkodzi Ci to w po raz setnym wyszorowaniu podłogi. Tak, tak kochana – wijesz gniazdo. Szykujesz się na przyjęcie potomka, niczym wiewiórka na najsroższą zimę.
Jeśli mam być szczera marzę o tym regularnie. Serio! Marzę by się Jana pozbyć. Moje myśli oscylują wtedy wokół rzeczy niedorzecznych czyli takich z pogranicza prawa, albo nawet gorszych. Dla przykładu: mam ochotę zamknąć Jaśka w szafie, a drzwi od niej zaklajstrować taśmą. Albo uciec lub przynajmniej schować się w pokoju i udawać , że mnie nie ma albo że nie słyszę.
Wyobraź sobie, że ktoś – dajmy na to wróżka – mówi Ci, że pewnej nocy prześpisz dwie godziny w ciągu, po czym wstaniesz i od razu rzucisz się w wir pracy, uwierzyłabyś? Twoja odpowiedź może być twierdząca, jeśli a) masz coś wspólnego z Margaret Thatcher, która nie spała prawie w ogóle b) jesteś matką. W innym razie każesz wróżce popukać się w głowę, ewentualnie polecisz jej zmianę pracy. Ja – śpioch – tak bym właśnie zrobiła.
Ten post muszę zacząć od NIESTETY. Bo niestety wciąż się nie docenia pracy kobiet – tych zamkniętych w domu. Wciąż się nie docenia pracy matek! Jedni, wyzywają Nas od leni. Drudzy, od frustratek. Bo wiadomo, jak kobieta jest zamknięta w domu to na pewno… Leży. Jak nie pachnie, to ogląda. A frustratka? Sama powiedz, kto by załamany nie był! Matka jawi się w kompleksach, nie umyta i nie uczesana.