Mam ochotę wrzasnąć. Serio, za każdym razem jak słyszę TO ZDANIE mam ochotę zawyć i to tak, jak się wyję między skurczami. Między ósmym, a dziewiątym centymetrem. Właściwie to TYCH zdań jest więcej. Pierdyliony sentencji, które irytują i to bardziej niż komary w lecie, nawet bardziej niż teściowa – czyli jest moc. Czy mu nie za zimno, czy mu nie za ciepło, czy do ucha mu przypadkiem nie nawiewa, a w ogóle może załóż mu skarpetki. No wiadomo – matka jest niekompetentna, trzeba ją przeszkolić.
Miał mi służyć radą, bo tak mówi definicja, tymczasem wpędził mnie w kompleksy. Pobił rozstępy i wypadające włosy, nawet rozciągniętą skórę! Przeczołgał mnie. Cholera jasna, milion sprzedanych egzemplarzy! Rozumiesz? Miliony dolarów wyrzuconych w błoto! Serio, jeśli cierpisz na nadmiar mamony – idź, kup ewentualnie zamów przez internet.
Przyglądam się jej z zazdrością – ma błyszczące oczy, burze loków i nieskazitelną cerę. Nie przytyła! Może trochę piersi ma pełniejsze, szczęściara. I z podekscytowania buzi nie zamyka. Ciężarna. Ciężarna po raz pierwszy.
Właściwie to nie tylko na lody, bo na miasto w ogóle. Do restauracji, baru tudzież stacji benzynowej na hot doga. Czy takie wyjście, może się udać? Czy damy radę zjeść i nie dostać wrzodów?
Zobaczysz kiedyś będziesz się z tego śmiała – w połogu nic mnie tak nie wkurzało jak ten tekst. Bo jak do jasnej cholewki, możesz w tak obcesowy sposób komentować największą w moim życiu tragedię? Nigdy, przenigdy nie będę się z tego śmiała! Ani z tego, ani z niczego innego. Ja już zawsze będę nieszczęśliwa, brudna i nieuczesana.
Stało się. Zaszłam w ciążę i o rety, wkrótce zostanę mamą! Ja, dwudziestosiedmioletnia kobieta, politolog świeżo upieczony z wiedzą o dzieciach bledszą od Mateuszowego lica z chwilą gdy o ciąży się dowiedział. Ja, która noworodka w życiu nie widziała, która niemowlęta widywała na ekranie. O Matko i córko! O synu, który w moim brzuchu rośniesz! Jak żyć? Matki niewprawionej się niedługo spytasz i przejrzystej odpowiedzi będziesz oczekiwać. Bo dorosła jestem. I mądrzejsza, niby. A guzik! Guzik z pętelką!
Czy kiedykolwiek zastanawiałaś się czy ten cały majdan, który każdego dnia funduje Ci Twoje dziecko jest grą wartą świeczki? Czy przypadkiem to całe macierzyństwo nie jest trochę przereklamowane? Czy to nie jest tak, że pakujemy się w nie tylko dlatego, że w pewnym wieku po prostu wypada?
O tak! Udało się! Po dziesięciu miesiącach w końcu wyruszyliśmy w podróż! No dobra, na wycieczkę. Jednodniową, siedemdziesiąt kilometrów od domu. Ale wiesz co? Cieszę się jak głupia, bo do tej pory jeździliśmy głównie do sklepu…
O czym myślisz, kiedy słyszysz – macierzyństwo? Jeśli jesteś w pierwszej ciąży, założę się, że o różowym bobasie ewentualnie spacerku brzegiem lasu. Natomiast jeśli tak jak ja, masz już w domu przynajmniej jeden różowy egzemplarz, który daje Ci o sobie znać rozdartą koparą, a nie żadnym tam słodkim kopniaczkiem – to macierzyństwo kojarzy Ci się z huraganem, ewentualnie z EGZAMINEM.
Wstaje rano i przecieram oczy ze zdumienia. Piąta trzydzieści, czyli pół godziny wcześniej! Bo przez tydzień, ten ostatni była szósta. Trudno, lewą nogę wydostaje z łóżka i tą drugą też gramolę na podłogę – koniec spania. Pół przytomna idę do łazienki, mam pięć minut, potem świergot się zamieni w jęki. Jana wezmę na śniadanie i postaram się nie widzieć brudnych naczyń. W tej ostatniej, czystej szklance zrobię sobie kawę. Jak się uda, to wypiję ciepłą.