Macierzyństwo byłoby łatwiejsze gdyby matki nie kłamały. SERIO! Naprawdę tak uważam. Tylko sobie wyobraź: wchodzisz na plac zabaw i wyciągasz kukurydzianego chrupka lub słodzony soczek i spokojnie (bez stresu) wręczasz te przysmaki dziecku. Potem rozwalasz się na ławce i otwierasz książkę. Nie udajesz, że lubisz się bawić… Pięknie, prawda?
Od jakiegoś czasu krąży mi po głowie takie zdanie: jeśli chcesz się dowiedzieć czegoś o sobie to – zajdź w ciążę, poczekaj dziewięć miesięcy i urodź dziecko. Serio, to najlepszy sposób. Gdyby nie Jan nigdy nie dowiedziałbym się, że…
Czy Tobie też zdarza się słyszeć, że MACIERZYŃSTWO DODAJE SIŁY? Bo ja takie stwierdzenie słyszę często i… Jestem zdziwiona. Serio! Bo co jak co, ale macierzyństwo to mi siły raczej nie dało…
Gdybyś rok temu spytała mnie czy fajnie jest być mamą zapewne odpowiedziałabym: TAK! Ze wstydu. Bo wiesz, nie łatwo mówi się o wątpliwościach. Na co mi to wszystko było, mam dość, nie nadaję się na matkę – znasz to? Pewnie, że znasz. Każda matka miewa chwile słabości. Gorsze dni. Tygodnie! Każda ma baby bluesa, a niektóre nawet depresję…
Przez dwa lata macierzyństwa (i dziewięć miesięcy ciąży) przeczytałam pięć poradników na temat wychowania. Jedne czytało się łatwiej, drugie ciutkę gorzej (ze względu na fachowy język), nie mniej jednak we wszystkich znalazłam coś mądrego i wspierającego. Książką, która skradła moje serce (i umysł) najmocniej to DZIECKO Z BLISKA, zbuduj szczęśliwą relację autorstwa Agnieszki Stein. Znalazłam w niej: wiedzę, inspirację i… POCIESZENIE!
Wiesz co? Myślę, że nauczyłam się być mamą. I nie, nie chodzi mi wcale o to, że: sprawnie zmieniam pieluchy tudzież rozpoznaję potrzebę po tonacji płaczu . Nauczyłam się być mamą, bo… Nauczyłam się ODPUSZCZAĆ.
Powiedzcie mi, ale tak szczerze: miałyście problem z tym, że urodzicie chłopca a… chciałyście mieć dziewczynkę? Bo ja prawdę mówiąc, tak!
Co zrobiłaś kiedy dowiedziałaś się, że jesteś w ciąży? Ja pobiegłam do księgarni. Serio. Moja wiedza na temat dzieci była (delikatnie mówiąc) nikła. Wiedziałam, że śpią, jedzą i od czasu do czasu (haha) płaczą. Ale nie miałam pojęcia jakim cudem z małego i rozbieganego szkraba wyrasta szczęśliwy, pewny siebie i asertywny człowiek…
Gdybym mogła cofnąć czas i jeszcze raz podelektować się nowo narodzonym Janem to NIGDY BYM TEGO NIE ZROBIŁA! Serio. Nie jestem mamą, która z rozrzewnieniem wspomina pierwsze wspólne chwile, a nawet dnie i tygodnie. Dla mnie to był jeden wielki chaos. Wybuchowa mieszanka strachu, niepewności i stresu…
Jakiś czas temu zwierzyłam się Wam z tego, że nie odkładam syna do łóżeczka od razu gdy zaśnie tylko mocno go do siebie tulę i potrafię tak przesiedzieć dobre pół godziny. To duża zmiana. Wcześniej czym prędzej wrzucałam go na materac, otulałam kocem i czmychałam do łazienki ewentualnie łóżka. Kompletnie nie czaiłam jak można siedzieć i gapić się na dziecko, w dodatku śpiące (heloł! to czas na pożyteczne rzeczy)… A teraz? Siedzę i patrzę.