Do napisania tego tekstu zainspirował mnie wujek. Wujek, który kupił Janowi czekoladę, a właściwie czekoladki. Takie dla dzieci. Z hipopotamem i jakąś małpką. Odkąd moje dziecko skończyło rok KAŻDY kto Nas odwiedza przynosi mu słodkości. Ciasteczka, żelki, batoniki, biszkopciki, soczki sroczki i prawdę mówiąc…. Strasznie mnie to dziwi!
Kiedy oglądaliśmy dom, w którym obecnie mieszkamy mój mąż zwrócił uwagę na działkę (a właściwie to ‘działeczkę). Powiedział pośrednikowi, że zawsze marzył o wielkiej… A ta Nasza ma niespełna osiemdziesiąt metrów (marzenia się spełniają… 😀 ). Wiecie co odpowiedział agent?
Czy głupio zabrzmi jeśli napiszę, że odkąd jestem mamą nudzę się okropnie? Wiecie, kiedy człowiek nie miał dziecka to korzystał z życia czyli: robił to, na co miał ochotę (i kiedy miał ochotę). Jednego dnia wybierał się do kina, drugiego wychodził do clubu, trzeciego na siłownie, a czwartego jechał na wakacje. Czujecie różnorodność? Każdy jeden dzień wyglądał… INACZEJ!
Jakiś czas temu pisałam Wam o tym, że: nie mam instynktu (a przynajmniej tak mi się wydaje). Na dziecko zdecydowałam się ‚na chłodno’. Nie płakałam na widok skarpetek, a kompletowanie wyprawki wspominam jako koszmar. Grzęzłam w stosach ubrań, pieluch, smoczków! Nie jarałam się tym, nie ekscytowałam i nie podniecałam. Uznałam za konieczność. Tyle. Jednak byłam pewna, że poród coś w tym względzie zmieni… Bo kocha się przecież od razu, prawda?
Serio pytam, czy matka może być śpiąca i na wpół przytomna? Wyobrażasz sobie dzień bez kawy, energy drinka albo słodyczy? Bo ja, niestety nie! Podwójne espresso o poranku to mój OBOWIĄZEK!
Parę dni temu pisałam Wam o tym, że przeprowadzka z małym dzieckiem to Sajgon. Podtrzymuje. Od tygodnie śpimy na kartonach, a znalezienie głupich skarpetek zajmuje mi PIĘTNAŚCIE MINUT. I to jest dramat…
Czasem zastanawiam się czy to co mówią o drugim dziecku jest prawdą. Czy prawdą jest to, że człowiek mniej się stresuje, martwi i w ogóle lepiej to wszystko ogarnia? Bo jeśli mam być z Tobą szczera to ten właśnie strach i niepewność tak bardzo mnie hamują…
Zamknij na chwilę oczy i wyobraź sobie, że właśnie zostałaś matką. Tfu, zamknij oczy i przywołaj wspomnienia. Wróć na chwilę na oddział. Zamknij się w szpitalnej sali. Odwiedź pediatrę. Zaproś położną i jeśli możesz to – przypomnij sobie słowa. Przywołaj w myślach zdania, które usłyszałaś…
Kiedy Jan był niemowlakiem wydawało mi się, że jestem cierpliwa. Godzinami stałam przy włączniku światła lub skrzypiącej szafie, bujałam go, nosiłam, tuliłam. I wiesz co? Wydawało mi się…
Nie jestem standardową mamą. To znaczy, tak mi się wydaje bo kiedy zaszłam w ciążę zamiast ganiać za ciuszkami przesiadywałam w księgarni. Serio, nie rozczulał mnie widok maleńkich skarpetek czy bodziaków. Prawdę mówiąc – bodziaki to mnie mocno przerażały. Szczególnie te przeciągane przez głowę…