Dlaczego tak bardzo nie lubię kiedy ktoś zwraca się do mojego dziecka zdaniem „Zobacz, wszystkie dzieci się bawią, nie płacz” lub „Marysia prawie już zjadła, Ty też zjedz!”
Był taki czas, w którym myślałam (ba, ja byłam pewna!), że o związkach to ja wiem wszystko! Miałam dwadzieścia lat, pokój w studenckim mieszkaniu i nieprzyzwoicie dużo czasu na sen. A potem urodziłam syna..
Tak sobie siedzę i myślę, o tych wszystkich stresach, które przypadły mi w udziale w pierwszych miesiącach macierzyństwa. Myślę sobie o łzach, które wylałam bo ‚nie ugotowałam zupy’ lub ‚nie wyrobiłam z praniem’. Myślę o kłótniach, podniesionych głosach, wzajemnych pretensjach czasem o skarpetki…
Długo zastanawiałam się nad tym wpisem. To osobisty temat. Dla niektórych może nawet tabu. Jednak, zdecydowałam się…
Jakim niemowlakiem był mój syn? Okrutnym. Serio! Serca dla mnie nie miał. Miał za to sporo szczęścia bo trafił na cierpliwą matkę:D Kiedy dzień w dzień (i noc w noc) zanosił się płaczem z iście absurdalnych powodów (szum wody w klozecie, szelest reklamówki czy drapiąca metka) nosiłam go i tuliłam, tuliłam i nosiłam. Od czasu do czasu zastanawiałam się też co wyrośnie z tak rozhisteryzowanego dziecka…
Jak widzisz w tytule piszę o urlopie wychowawczym, bo jestem mamą, która ‚siedzi’ z dzieckiem w domu od… Trzech lat! Co robię, żeby nie zwariować? I dlaczego jeszcze nie wróciłam do pracy?
Prokrastynacja. Cierpię na nią od dwudziestu dziewięciu lat! Zawsze i wszystko odkładam na potem. Potem umyje podłogę, potem obiorę marchewkę, potem wmasuje balsam… Przez dwadzieścia sześć lat ‚potem’ nie rujnowało mi życia. Bo rzeczywiście, robiła potem. Ale przy Jaśku ‚potem’ nie nadchodzi.
Chciałam Wam oznajmić, że miłość do dziecka nie jest tożsama z guganiem, cmokaniem i nadużywaniem zdrobnień. Są mamy, które to robią i takie, którym ‚śtópka’ nie przechodzi przez gardło. Mnie nie przechodziła. Mówiłam normalnie. Widziałam małe stopy, małe dłonie i najdrobniejszy na świecie nos. A nie ‚śtópki, paluśki, nośek’.
Wracam myślami do czasu kiedy Jan miał dwa trzy miesiące. Pomału dopada mnie zmęczenie. Dziesiątki nieprzespanych nocy i podobnych dni. Czas zaczyna się dłużyć. Sekundy trwają minuty, a minuty godziny. Często zerkam na zegar. Mam wrażenie, że stoi.
Chcesz poznać moją standardową reakcję na wieść o ciąży bliższej lub dalszej znajomej? ‚Cudownie! Nie będę w tym bagnie sama!’ A potem przychodzi refleksja: ‚Ona się nie nadaje’ lub ‚Będzie cudowną mamą!’. Dlaczego jedne kobiety pasują Nam do dzieci bardziej, a drugie mniej? Stereotypy…