Co takiego jest w dzieciach, że wykształcone i ambitne kobiety decydują się na: dziewięć miesięcy wymiotów, nacisków na pęcherz, śmierdzących bąków, rozjazdu hormonów i oczywiście rozstępów? Co takiego jest w dzieciach, że kobiety zgadzają się na: wielogodzinny, turbo bolesny i uwłaczający godności poród? Co takiego jest w rodzicielstwie, że rozsądny człowiek pozwala na tryliardy nieprzespanych nocy?
Cztery lata macierzyństwa nauczyły mnie odpuszczania czyli najważniejszej rzeczy ever bo to jest klucz do „szczęśliwej matki” i „szczęśliwego dziecka”!
„Teraz będziesz mądrzejsza” czyli: zapodasz dziecku smoka jeszcze w szpitalu i będziesz je usypiać w wózku…
To jest taka mieszanka stanów, że ja nawet nie wiem od czego zacząć. Serio! Nie ogarniam…
Jestem mamą chłopców i szczerze mówiąc na ten moment nie odczuwam wielkiej potrzeby posiadania córki. W męskim gronie czuję się dobrze i mam poczucie „misji”. Czy nie macie czasem wrażenia, że Wasze relacje z mężem/partnerem byłyby lepsze gdyby mężczyźni wykazywali się elementarną wiedzą na temat funkcjonowania gospodarstwa domowego oraz inteligencji emocjonalnej?! Nie zliczę ile razy słyszałam, że facet nie potrafi włączyć pralki, zauważyć brudnych naczyń w zlewie, ugotować obiadu, rozmawiać o uczuciach (ba! rozmawiać w ogóle…) I ja niemal codziennie zastanawiam się czy te „typowo męskie” problemy to skutek uboczny posiadania ptaszka między nogami czy raczej wina oprogramowania, które wgrano mężczyznom w trakcie wychowania…
Nie wiem czy istnieje recepta na szczęśliwe macierzyństwo. Takie jak na tym zdjęciu. Od rana do wieczora. Przez 365 dni w roku. Bardzo bym chciała…. Nie wiem czy da się uniknąć zmęczenia, niewyspania, flustracji. Domniemam, że nie. Ale wiecie co? Patrzę na tą fotkę sprzed roku i widzę uśmiechnięte dziecko wiszące matce na plecach, na środku pola. Nic szczególnego, a jednak… Jest tu jakaś magia.
Goryszy od dziewiątego miesiąca jest tylko pierwszy trymestr, a i to pod warunkiem, że w pierwszym trymestrze: rzygasz, rzygasz i jeszcze raz rzygasz…
Są takie momenty, w których jestem z siebie dumna. Patrzę na moje dziecko i myślę „dajesz dziewczyno radę”, „ogarniasz”, „możesz rodzić drugie”. I są takie chwile w których przeżywam dramat. Serio. Cztery lata zabawy, tłumaczenia, czytania, spacerowania tylko i wyłącznie po to żeby mój syn wdrapał się na wyżyny złośliwości i ostentacyjnie wylał wodę ze szklanki lub kopnął butelkę, która miał wrzuć do kosza…
Najprościej byłoby napisać żeby nie zwariować, żeby sobie zaznać „dorosłego życia”. Posłuchać rocka, obejrzeć serial, napić się piwa, wina, whiskey. Założyć stringi…
Kiedy myślę o drugim dziecku to pierwszą rzeczą jaka przychodzi mi na myśl jest poród. Bo dziecko trzeba urodzić. I jasne, dziesięć godzin skurczów i piętnaście parcia to raczej początek… Potem będzie „gorzej”. Wiadomka. Nieprzespane nocki, pieluchy, karmienie, ogarnianie starszaka. Ale w związku z tym, że to wszystko wydarzy się potem, to przeraża mnie mniej.