Umówmy się – domy, w którym mieszkają dzieci rządzi się innymi prawami niż te, w których dzieci nie ma. Dlatego kiedy wpadasz z wizytą do dzieciatych nie łap się za głowę na widok bałaganu. Bo wiecie nie raz i nie dwa ogarniałam dom na wizytę gości (składałam zabawki, latałam z mopem, myłam gary, wyrzucałam śmieci, ogarniałam pranie) i wiecie co? I dupa! Bo pięć minut przed dzwonkiem Janek rozsypywał mąkę, zalewał łazienkę, obsikiwał spodnie…
Mieszkanie w dużym mieście ma swoje plusy i jeszcze więcej minusów. Czy wy zdajecie sobie sprawę z tego ile przedszkoli znajduje się w jednej dzielnicy Warszawy? Mnóstwo! Językowe, sportowe, leśne…
Gdybym trzy lata temu usłyszała, że w pierwszym roku macierzyństwa będę przesypiać cztery godzinny dziennie i to najczęściej z przerwą to… raczej bym nie uwierzyła. Cztery godziny? Z przerwą?! Czekaj, czekaj… to znaczy, że zasypiam koło pierwszej budzę się o trzeciej potem przez godzinę nie śpię, padam o czwartej, a o szóstej budzę się na dobre? No way.
Poszło o spodenki, których nie chciał przebrać. A właściwie to chciał, ale się rozmyślił…
Kursy przedmałżeńskie, szkoły rodzenia, dwa tysiące porad, a człowiek jak nie wiedział tak dalej nie wie. Nie wie co przyniesie jutro, a raczej: poród, połóg, rodzicielstwo. Powiem tak: za każdym razem kiedy widzę rozanielone i ociekające szczęściem pary spodziewające się pierwszego dziecka mam ochotę wrzasnąć ‚Ludzie, trzymajta się!’
Siedzę i się zastanawiam jak to możliwe, że mając w domu zmywarkę i centralne ogrzewanie tak często bywam zmęczona. Wieczorem padam na twarz choć nie prałam tetry i nie przecierałam zupy… Jak to się dzieje? Czy ktoś może mi wyjaśnić?!
Tak jak w tytule – najgorzej to chcieć żeby było jak dawniej. Pamiętam poranki, w które milion razy parzyłam herbatę, żeby była ciepła. Pamiętam popołudniowe wchodzenie pod koc z ulubioną książką w nadziei, że przeczytam rozdział. Pamiętam wieczory, w które zakładałam kąpiel połączoną z peelingiem i dokładnym nabalsamowaniem ciała. Pamiętam kolację, które miałam skonsumować z mężem na spokojnie, z musującym bezalkoholowym winem. I pamiętam zawód. Bo nie wyszło…
Weszłam ostatnio na fora i to co tam zobaczyłam totalnie mną wstrząsnęło. Serio. Opcje są dwie: albo jestem dziwna (czytaj patologiczna) albo niektórym matkom poprzewracało się w głowach (od ‚siedzenia’ w domu)…
Niezwykle łatwo pisać mi o tym co w macierzyństwie trudne. Być może dlatego, że ‚stanie się matką’, taką z krwi i kości, a nie przez sam fakt urodzenia dziecka – było dla mnie ciężkie. Codziennie przez dwanaście miesięcy walczyłam. Wstanie z łóżka po skarnie nieprzespanej nocy było dla mnie wyzwaniem! Noszenie Jaśkowego ciałka piętnastą godzinę z rzędu było po prostu i zwyczajnie dramatem. Ja wiem, że są kobiety, które prawdopodobnie nie zrozumieją. No bo jak to? Nie mogłaś odłożyć? Wiem, bo nie raz takie zdania słyszałam. Nawet od mamy… Ale ja tych kobiet nie winie, bo one po prostu nie wiedzą. Nie doświadczyły życia z ‚wysoko wrażliwym dzieckiem’. Dzieckiem, które domaga się kontaktu. Dzieckiem, które boi się (tak boi!) głośnych i muli kolorowych zabawek. Dzieckiem, które wybudza się kiedy rodzic kichnie, albo nawet piernie. Serio. Było ciężko i było wyczerpująco, momentami nieznośnie. Jednak dzisiaj chce Wam powiedzieć o tym, czego NAUCZYŁO mnie życie z Janem i na jakie sprawy otworzyło oczy…
Dzisiaj chce Wam powiedzieć dlaczego nie przepadam za blogami parentingowymi, a dokładnie… pewną grupą blogerek. Jakich? A no takich, które…