Dzisiaj napiszę Ci o tym dlaczego nie przeszkadza mi dres i naprawdę bardzo lubię trampki. Zacznę jednak od tego, że nie lubię presji. MUSISZ o siebie zadbać. Idź do fryzjera, sklepu, kosmetyczki, zrób sobie maseczkę, wykonaj peeling, umów się na masaż, wyrzuć stare dżinsy, a dres przerób na szmaty, kup sandały. Takie na koturnie. MUSISZ!
Chodź, opowiem Ci o tym czego nauczyło mnie MACIERZYŃSTWO. To nie będzie traktat o odpowiedzialności (czyli o tym jak w pół dnia wydoroślałam), czy też esej o organizacji czasu (sorry, ale dla mnie doba jest zbyt krótka i za Chiny nie potrafię upchnąć w niej spaceru, dwudaniowego obiadu, prania, prasowania, czyszczenia toalet oraz półgodzinnego prysznica). Nie napiszę o wyrozumiałości, ani nie sprzedam Ci patentu na regeneracje. W takim razie, o czym będzie ten tekst? Będzie o – szczęściu.
Powiem krótko – zrobiliśmy to – czyli po miesiącach posuchy w końcu się udało! Matko, co za radość i ulga zarazem. Bo jednak się da. I to nawet z dzieckiem. W bagażniku! No dobra, na tylnym siedzeniu – choć nie powiem perspektywa podróży z Jaśkiem zamkniętym w dźwiękoszczelnym akwarium brzmi kusząco. Czy było ciężko? Może deczko, jak to z roczniakiem. Mimo koziołków, perturbacji oraz krzyków – dotarliśmy do… SANDOMIERZA!
Rzeczywiście, podróże kształcą. Pewnie nie raz się o tym przekonałaś. Gdzieś wyjechałaś, odwiedziłaś muzeum i co nieco przeczytałaś o malarstwie. Ja na przykład pojechałam do Poznania nie wiedząc o Ostrowie Tumskim. Wystarczyło, że przeszłam przez Bramę (tak, Poznania), żeby mnie olśniło. Ale wiesz, co? Wcale nie musisz zwiedzać. Najprawdziwszą lekcję możesz odbyć w lesie, w środku lasu.
Są takie rozmowy (nie koniecznie w kuchni i nie koniecznie przy kawie), które zapadają w pamięć, a właściwie to się w nią wrzynają niczym stringi w tyłek. Rozmowy, które dają do myślenia. Które się mieli, rozkminia i rozkłada na czynniki pierwsze.
Ostatnio mam to szczęście, że poranki pachną u mnie kawą – ciepłą, świeżo zmieloną. Taką, którą celebruję! Którą sączę, a nie żłopie zimną. Dzisiaj świętowałam na tarasie, przeżywając stan błogiego zawieszenia. Chwilo trwaj!
Załóżmy, że złota rybka podarowała Ci wolną chwilę, niech to będzie dziesięć minut. Całe dziesięć minut w ciągu doby. Szaleństwo, prawda? No ale powiedzmy, że ta rybka miała dobry dzień. Naprawdę dobry! Masz te dziesięć minut swobody i co robisz? Pijesz legendarną ciepłą kawę? Czytasz, a może czegoś słuchasz? Cokolwiek postanowisz z tym czasem zrobić, proszę Cię nie sprzątaj! Nie gotuj! Nie wstawiaj prania!
Nie jestem perfekcyjna. Byłam przeciętną uczennicą, zwyczajną studentką i niespecjalnie zapadającą w pamięć stażystką. Nigdy nie byłam przewodniczącą. Koleżanek miałam kilka, ale z żadną tak naprawdę się nie przyjaźniłam. Nie organizowałam urodzin. Nie specjalnie atrakcyjna, nie specjalnie zdolna – przeciętna. Aż tu trach – zostałam mamą!
Pamiętasz moment, w którym po raz pierwszy zobaczyłaś swoje dziecko? Nie tą chwilę tuż po porodzie, kiedy czerwoniutki i pomarszczony bobas trafił na Twoje piersi, ale ten kiedy na obrazie monitora ktoś wskazał Ci miejsce główki i malutkich rączek ściskających pępowinę. Ja pamiętam, byłam wtedy zachwycona, głównie tą techniką, która obraz z wnętrza brzucha generuje. Nie mniej jednak, był to moment w którym coś zaczęłam sobie wyobrażać.