Tradycyjna wyprawka powinna obejmować karnet na siłownie, kurs języków obcych, bilet na wakacje i wielkie sombrero. Czasem odnoszę wrażenie, że: przypominanie matkom o sobie i świętym prawie do snu ewentualnie wina idzie w stronę lansu jednego SŁUSZNEGO modelu. Wystrojona w designerski dres podkreślający pośladki, wyluzowana na maksa, nie skalana obieraniem ziemniaków, z tulipanami w siatce (oczywiście z juty ewentualnie wełny).
Wczorajsza wizyta u ginekologa uświadomiła mi dwie rzeczy: za dwa i pół miesiąca poznamy juniora, a po drugie dziewięć miesięcy to strasznie mało kiedy czekasz na drugie (i kolejne) dziecko. Poważka. Moja pierwasza ciąża trwała 10 lat, a ta zaczęła się wczoraj i za chwile skończy. Trzydziesty tydzień to taki moment, w którym ogarniam poród, a dokładnie – położną!
Chcemy żeby były większe, starsze, mądrzejsze, samodzielniejsze, a potem kraja Nam się serce bo nie chcą buziaka, bo mama jest „fe”, bo lepsze koleżanki…
Gdybym miała wymienić różnice między pierwszą a drugą ciążą, ale wiecie tak na szybko bez wchodzenia w szczegóły, to było mniej więcej tak: w pierwszej ciąży analizujesz składy, a w drugiej… Po prostu wpieprzasz!
Nie jestem kobietą z wrodzonym instynktem macierzyńskim. Nie czytam z mimiki niemowlaka, nie rozróżniam rodzajów płaczu (wszystkie brzmią jak łeee…) nie czerpię przyjemności z przewijania i wiecznie trwającego karmienia. Wiele rzeczy zwyczajnie mnie przerasta, nie pokrywa się z planem, rozczarowuje. Kilku miesięczny Jan nie przesypiał nocy, nie lubił wózka, gardził słoikami, nie uznawał butli, nie lubiał karuzelki. Absorbowałam go Ja. Tylko i wyłącznie. PRZEZ ROK! Do wagi sprzed porodu (a nawet z liceum) wróciłam w trzy miesiące. Poważka! Nie miałam kiedy jeść, a prysznic ogarniałam w minutę. A mimo to…
Pod ostatnim wpisem na temat wychowania (wg mnie bo wg niektórych wychowania w nim zabrakło) pojawiły się komentarze, w których zaznaczono, że DZIECKU POTRZEBNE GRANICE… Podobno o nich nie wspomniałam więc nie uczę dziecka zasad i życia w społeczeństwie. Tekst był uznany za miły, no ale hola, … „GDZIE?! WYCHOWANIE?!”
Nie jestem pewna czy są na tym świecie osoby, które nie boją się, nie martwią, nie stresują koronawirusem. Być może są… W Puszczy Amazońskiej lub na wyżynach Kaukazu. Przeszłam przez trzy fazy: obserwacja, panika, akceptacja.
Nigdy nie walczyłam i nie walczę ze swoim dzieckiem. Jestem przekonana, że dziecko to też człowiek! Nie tresuje, nie wymuszam, nie wychowuje korzystając z presji, szantażu, kłamstwa…
Lubię siedzieć w domu. Lubię miejsce, która dla Nas wybrałam. Po kilku latach „tułaczki” doceniam Nasze kąty, podłogi, źdźbła trawy. Cieszę się tym NASZYM. Po prostu!
Są takie dni, w których status mojego związku z synem określiłabym zwrotem „to skaplikowane”. I nie ma to związku z pandemią, zamknięciem w domu, izolacją…